Hookrock 20th Anniversary Festival - Dag 3 OC Rooierheide Diepenbeek (06-07-2024) reporter: Marcel & photo credits: Freddie info band: Missy Sippy All Stars-The Backyard Casanovas-The Achievers-The Blackbirds-Jason Ricci & Bad Kind info band: Mr.Sipp info organisatie: Hookrock © Rootsville 2024

We hadden al twee leuke dagen achter de rug, maar zoals altijd komt aan alle mooie liedjes een eind. Laatste dag al van deze feesteditie, maar niet getreurd, er stonden nog een pak goede tot zeer goede bands op de affiche.
Na een goede nachtrust en een stevig ontbijt bij gastvrouw Betty, konden we er alweer tegen en was ik paraat voor deze laatste festival dag en daar zou de felle wind niets aan veranderen.

De dag mocht worden geopend door de Missy Sippy All Stars, band gevormd in de Missy Sippy in Gent. Het is altijd wat gissen wie er deel zal uitmaken van de band, want de Gentse blues scene is zodanig uitgebreid dat er massa’s kandidaten beschikbaar zijn. Kwalitatief van een zeer hoog niveau en met een zeer hoog blues gehalte. Hun eerste album werd met open armen ontvangen en reflecteert zeker wat we vandaag zouden horen.

De band werd ooit opgericht naar aanleiding van het 5-jarig bestaan van de Missy Sippy. Deze bende speelt blues zonder franjes en recht uit het hart. Wie nog steeds denkt dat blues muziek is voor “ouwe mensen”, wel die is er aan voor de moeite. Kleine tip misschien voor de mensen van onze nationale zender.... Allemaal jonge wolven op het podium, met veel goesting om te spelen en vooral veel talent.

Vandaag voor u Matt T Mahoney op gitaar en zang, de onvermijdelijk Bernd Coene op drums, ouwe rot Karel Algoed aan de contrabas en Leander Vandereecken zang en gitaar. Ik vernam dat Olivier Vanderbauwede ook van de partij had moeten zijn maar forfait had moeten geven door een val. Bij deze Olli, veel beterschap.

‘Smoke Stack’ mochtde set openen gevolgd door een heel fijne versie van ‘Just Your Fool’ van Buddy Johnson. Het valt onmiddellijk op dat deze vier heren geregeld met elkaar spelen want ze vinden elkaar blindelings. De zang wordt eerlijk verdeeld tussen Matti en Leander en daarbij valt de knappe stem van deze laatste op. Speciale klankkleur en perfect passend bij de gekozen songs zoals bij ‘Up The Line’ of ‘Make It Up To The Woods’. Matti schudt geregeld schitterende gitaarsolo’s uit zijn mouw en ik zie tal van monden redelijk openvallen.

Matti schudt geregeld schitterende gitaarsolo’s uit zijn mouw en ik zie tal van monden redelijk openvallen. Het muzikaal niveau blijft zeer hoog met ‘Pretty Thing’, ‘Don’t Throw Your Love’ van T-Bone Walker, waarbij het iets trager mocht om nadien de gashendel terug open te trekken met ‘Katchi’, Willie Dixon’s ‘Wang Dang Doodle’ of de schitterende cover van Tom Waits’ ‘2:19’. Iedereen plat bij dit nummer. Stilaan kwam het einde in zicht maar de Gentse boys mochten niet naar huis alvorens te bissen en dat deden ze met verve met het toepasselijke ‘Going Down To Missy Sippy’. Boenk der op allemaal, chapeau gasten!

De volgende band zou alles uit de kast moeten halen om dit te evenaren. Met de The Backyard Casanovas, trokken we richting Duitsland. Deze band maakt al een tijdje deel uit van de rhythm- en blues scene uit de jaren 50. De vierkoppige band, opgericht in 2018 in Bonn, Duitsland, is normaal gesproken te zien en te horen terwijl ze Cat Lee King ondersteunen met een extra titel die aan hen is toegekend … en zijn Cocks.

Dus hadden we deze mannen gisteren al aan het werk gezien als begeleidingsband. The Backyard Casanovas bestaan uit Tommy J. Croole (zang, leadgitaar), Sidney Ramone (slaggitaar, percussie), Lucky Luciano (contrabas) en Rene Lieutenant (drums). Met ‘Backyard Stompt brachten ze in 2023 hun debuutalbum uit, eentje dat swingt gelijk de beesten, dus dansschoenen zijn hier zeer aanbevolen.

Er werd gestart met ‘Chicken Stuff’ en ‘Be My Love’ en het swingde al van in het begin maar als verwacht, hadden ze een heel moeilijke taak om de vonk over te brengen na de prestatie van de All Stars. Het zat wel snor met hun old school rhythm and blues zoals ‘Let’s Rock ’n Roll’ of ‘Big Fat Mama’ maar de aanwezigen druppelden stilaan weg richting toog waar ze daarnet vol enthousiasme vooraan het podium stonden. Onze vier Germanen knalden er nog ‘You Look So Good Tonight’ en ‘Bad Ass Woman’ door maar kregen niet het verhoopte succes en dat lag nu eens niet aan hen, maar it’s a hard world!

Voor de volgende band trokken we naar Engeland want daar had de organisatie The Achievers opgepikt. Deze Britten omschrijven hun muziek als Americana, roots, blues & dancefloor gospel, wat dat ook moge zijn.

De band werd opgericht in 2016 in Stroud (UK) en bestaat uit Steve Ferbrache (Gitaar en zang), Aron Attwood (Drums en zang), Rufus Fry (Harmonica en zang), Jack Thomas (Bass), Robert Holmes (Gitaar & vox). Persoonlijk had ik nog nooit van deze gasten gehoord, dus tijd voor een kennismaking zou ik zo zeggen. Complete verrassing dus. En het werd er eentje van formaat, voor mij zeker die de band nog nooit in actie had gezien. De band bestaat uit Steve Ferbrache (gitaar en zang), Aron Attwood (drums en zang), Rufus Fry (harmonica en zang), Jack Thomas (bas) en Robert Holmes (gitaar en zang). Een vijtal sympathieke gasten en heel goede muzikanten.

Met hun opener ‘Just Keep Going’ hadden ze mijn onmiddellijk te pakken want het was swingend van bij het begin. Meer dan swingen deed ook ‘The Cuckoo’, een traditional dat zelfs ooit door Rory Gallagher, Joan Baez en zelfs Bob Dylan werd gebracht. Hun muziek klink heel folky en doet mij bij wijlen denken aan Mumford & Sons. Knibbelaars zullen wel eens beweren dat dit niet veel raakvlakken heeft met blues, but so what? Als het goed is is het goed, punt andere lijn. Met ‘No One Remembers’ kregen we de titeltrack van hun enig album tot hiertoe. Wat heel sterk opvalt is de kwaliteit van hun samenzang. Zo mooi en fijn, dit is genieten.

The Achievers serveren roots van goede kwaliteit getuige songs als ‘Run On’, ‘Voodoo Working’ of ‘Walking On Water’. Ze zijn trouwens ook niet vies van een streepje soul maar ritme zit altijd in hun songs zelfs het nummertje geschreven voor ene Sabrina getiteld ‘Careful Sabrina’. Zeer verdienstelijke set van deze Britse boys en fijne ontdekking voor mezelf.

Vooraleer de grote kanonnen aan de beurt waren, kregen we nog een Belgische band voorgeschoteld met The Blackbirds. Niets te vinden over deze mannen en iedereen vroeg zich af wie dat mochten zijn. Hier en daar mijn licht opstekend kwam ik te weten dat de band zo’n 25 jaar geleden voor het eerst werd opgericht, er na een aantal jaren mee ophield en nu voor Hookrock 20th Anniversary, speciaal terug bijeen kwam. Maar wie zijn deze jongens nu?

Wel toch een aantal bekenden in het viertal beginnend met JB Biesmans, zanger-saxofonist en harmonicablazer bij onder andere Blues Lee en Travellin Blue Kings. Bird Stevens aan de bas, Rudolph Nevi aan de gitaar en Luc Huyghen op de drums.

Bij deze konden we al vermoeden wat we konden verwachten en dat was al raak van bij de eerste noten van ‘Low Down Woman’ of ‘Sweet Marie’ dat swingde als de beesten. ‘Let’s Try’ is een eigen nummer en een kwart eeuw oud. Een muzikale trein was vertrokken met duizelingwekkende snelheid, geen tussenstations maar een hogesnelheidstrein. ‘She’s Alive’, ‘Train’, ‘Tequila’ en tussendoor wel een een oude tearjerker, het maakte niet uit, de aanwezigen smulden van de geserveerde songs.

Met ‘Blues Keeps Knocking At My Door’ kregen we één van de favoriete nummers van Lazy Lester cadeau. Rudolph is blijkbaar fan van Chuck Berry dus kregen we een instrumentaaltje die bol stond van Chuck Berry licks. Nice! Het einde kwam jammer genoeg snel in zicht maar vooreerst nog ‘Automatic’ van Lester Butler en het gekende ‘Bye Bye Baby Goodbye’ van The Blasters. Dit alles resulteerde in een zeer verdiende bisser in de vorm van ‘I Believe I’m In Love With You’. Zo was de cirkel rond.

Stilaan gingen we naar het einde toe en daar kwamen de grote kanonnen. Al beginnend met Jason Ricci & The Bad Kind. Al een tijdje geleden dat deze harmonicavirtuoos naar onze contreien was afgezakt, vandaar ook de prestatie om deze man en zijn band op de affiche van Hookrock te zetten.

Jason is geboren in Portland, Maine maar woont thans in New Orleans. Zijn leven is een echte rollercoaster maar alles blijft draaien om de muziek, getuige de vele prijzen en Awards die in zijn kast prijken. Samen met Jason op het podium vinden we zijn wederhelft Kaitlin Dibble, Brent Johnson aan de gitaar, Bill Block aan de bas en Ricky Shelton op drums.

Stevig van start met ‘Baked Potato’ en ‘Don’t Badger The Witness’, stevig mondharmonica en gitaarwerk bij dezen en lang, vooral lang. Tijd voor een covertje of twee dacht Jason en volgden ‘Hipshake’ van Slim Harpo en de gekende traditional ‘St James Infirmary’ Jason Ricci style. Ik dat we ondertussen meer dan een half uur ver waren en er waren slechts 4 songs de revue gepasseerd. Zeker, Jason is een krak in wat hij doet, maar hij kon makkelijker de songs ingekort hebben, het werd langdradig en vervelend op de duur en het klonk bijwijlen ook wat rommelig.

Hierop haalde Jason zijn wederhelft op het podium en mocht Kaitlin ‘5-10-15 Hours’ van Ruth Brown inzetten en dat klonk best goed. De set kabbelde dan stilaan verder in hetzelfde stramien. Persoonlijk had ik er meer van verwacht, maar ach ja, je kan niet alles hebben in het leven.

Een echte topper om dit weekend af te sluiten en daar zou Mr Sipp voor zorgen. Mr. Sipp a.k.a. ​“The Mississippi Blues Child” werd geboren als Castro Coleman in 1976 in het dorpje McComb in de staat Mississippi. McComb blijkt een vruchtbare blues bodem want ook artiesten als Bo Diddley, King Solomon Hill en Omar Kent Dykes komen hier vandaan.Zoals zoveel artiesten uit deze streek begon hij zijn ​‘carrière’ al heel vroeg in de kerk met gospelmuziek. Op zijn zesde begon Misterty Sipp al met het bespelen van de gitaar en in de staat Mississippi betekent dit al snel dat je bij de blues uitkomt… en zo geschiedde. Het ging nadien stevig omhoog met Castro in zoverre dat hij in 2014 de IBC in Memphis kon binnenrijven. In de band onder andere Jeff Flanaghan aan de bas, William West  op drums en Tee Burns aan de toetsen.

Vanaf de eerste noten wist ik dat dit een schitterend schouwspel zou worden. Blues van een hogere klasse, Mr Sipp brengt de ons zo gekende muziek naar een ander niveau. Ik heb zo genoten van dit optreden dat ik mijn notaboekje heb weggestopt en genoten heb van hetgeen deze gitaartovenaar ons is komen brengen. Er waren er nog velen blijven staan voor dit optreden en ze kregen waar voor hun geld, zelfs meer.

De band vormt een sterk geheel en het speelplezier spat ervan af. Castro schudt de ene schitterende solo uit zijn mouwen, gaat op wandel door de tent waar hij tussendoor zelfs tijd maakt om al spelend selfies te nemen met de fans, kortom hij verzorgt hierbij ook zijn public relations. Maar de kwaliteit van de muziek lijdt daar geen seconde onder. Tijd voor wat gospel wordt er ook gemaakt en de man laat horen dat hij hier ook over een paar sterke stembanden beschikt wanneer hij ‘Amazing Grace’ door de tent laat knallen. En voor we het weten, is het gedaan. Gedaan met zweven, terug met beide voeten op de grond, dit was er eentje om in te kaderen. Mr Sipp had Hookrock plat gespeeld en toont zich de waardige winnaar en de Blues Champions League, moest dat dus bestaan.

Perfecte afsluiter van een geweldig weekend. Bedankt Hookrock en nog een fijne verjaardag. Mijn B&B is alvast gereserveerd voor volgende jaar. Zet alvast 04 en 05 juli in de agenda!

Cheers folks!!!
Marcel

nog iemand zin in harmonica lessen?

le jury wallon... mais s'ils connaissent la musique, c'est une autre question ;-)

neeje Pa, da's geen rockbailly! hedde gij gesmoord ofwa?

de funky bro's van Gevarenwinkel en Mine Blues

The Blackbirds...dat is na 25 jaar nog steeds rock 'n roll en dus dansen maar.